Mevrouw Vernooij
´Ik heb de film over mij al gezien. Ik vond het heel mooi, ik moest huilen… Mijn oudste zoon komt ook nog even langs. Hij zijn ‘mam, als het niet gaat blijf je gewoon thuis hoor, veel te warm!’ Maar ik ben er, ik hoor er toch bij!’
´Ik vond het heel leuk dat ze bij mij thuis kwamen om te filmen. Ik heb eerder bij die groep gehoord, bij de verhalenvertellers, samen met buitenlanders. Iemand vroeg toen aan mij, wat is je mooiste moment. Iedereen noemde toen de geboorte van z´n kinderen, maar voor mij was dat het moment dat we op de binnenplaats stonden, dat we vrij waren en het Wilhelmus gezonnen werd… sinds die tijd kan ik het Wilhelmus niet meer zingen, dan moet ik zo huilen…’
‘Er is een film gemaakt van een gedeelte van wat ik verteld heb. Niet alles hoor, dat was te veel. En er wordt ook een lied gezongen, ‘Die Gedanke sind Frei’. Door de NSB’ers werden we ervoor in ons kraag gegrepen.’
‘Ik ken een hoop mensen wel die hier vandaag zijn, een hoop wel van gezicht maar niet van naam. Ik woon hier al 75 jaar, eerst in de Javastraat en toen naar de Soerabayastraat en nu woon ik via de Boex in een benedenhuis. De buurt is ten goede en ten kwade veranderd. Af en toe is het echt een zooitje. Mensen moeten echt meer hun troep opruimen, dat heb ik mijn kinderen ook altijd geleerd. Maar ik ben best tevreden met deze wijk hoor, anders had ik er geen 75 jaar gewoond!’